Kom jij altijd te laat en gestrest ergens aan? Deze truc helpt (echt!)

+ een creamy cheesy soep én de beste bezorgsushi van Amsterdam

Lieve mensen van het goede leven,

De afgelopen weken waren leuk, maar veel. Veel gewerkt, veel hooikoorts gehad, veel buiten de deur gegeten:

• Een waanzinnig goed diner bij VanOost in hotel Pillows (ik maakte er deze video van) met mijn partner Sterrin.

• Een pop-up diner bij De Kas (love dat restaurant) ter ere van de Plant FWD-week. De vega-helden van het Berlijnse Horváth kookten mee, culi-collega Anne de Buck was mijn tafelgenoot, dus dat was dubbel gezellig.

• Een etentje bij Café Enté hier om de hoek, met vriendin Roos. Hulde voor hun advocaatje toe. Waarom zien we dat niet vaker op de kaart staan?!

• En een met drank overgoten avond met vrienden die begon bij Sea Palace, doorging in een escape room en eindigde in Café Pollux. Mijn lever heeft het zwaar gehad, maar m’n ziel is gelukkig.

Nu is het bijna Pasen. Normaal doe ik daar niet zo veel mee, maar dit jaar ga ik ouderwets naar familie in Brabant. Met mijn vader, stiefmoeder, zus, haar man en hun dochtertje samen brunchen. Lekker uitrusten. Lezen. En: paaseitjes verstoppen voor m’n nichtje. Zo leuk! Doet me denken aan vroeger, aan die gezelligheid van toen — en ik ben blij dat we dat soort tradities voort kunnen zetten met een nieuwe generatie.

Maar goed, daar kwam je natuurlijk niet voor. Je kwam voor zes lekkere, leuke en handige tips. Hier zijn ze!

Kooktip: de soep die begon als restjesdag en eindigde als slurpbare kaasfondue in een kom

Soms heb je gewoon geen inspiratie om te koken. Je hoofd zit vol, je to-do lijst nog voller, en je wil wel iets makkelijks maken, maar ook iets wat echt lekker is. Comfort food. Een grote pan waar je samen van kan eten, en waar je de volgende dag ook nog een lekkere lunch van hebt. Zo ontstond deze soep.

Ik had geen concreet plan. Alleen een lege maag en een halfvolle koelkast met wat losse dingen die op moesten. Een zak voorgekookte krieltjes (oeps, dat was nog best een flinke hoeveelheid), een zak bloemkoolroosjes. Uit de voorraadkast haalde ik kippenbouillon, ui en knoflook. En in een opwelling gooide ik alles bij elkaar, in de hoop dat het wel wat zou worden.

En het werd een prima – en hele dikke – bloemkoolsoep, maar niet heel spannend. Toen zei mijn vriendin ineens: “We hebben nog een restje Comté en Pecorino in de koelkast liggen, toch?” En ja hoor, daar lagen ze, halfvergeten stukjes kaas die schreeuwden om gebruikt te worden.

We raspten ze, gooiden een flinke hand onderin twee grote kommen en goten daar die gloeiendhete soep overheen. En toen werd de soep opeens nog romiger, en pittig kazig, met van die kaasdraden – een kruising tussen soep, puree en kaasfondue.

Vanaf dat moment wist ik: deze soep verdient een plek in mijn repertoire. En in deze nieuwsbrief.

En het mooiste? De volgende dag borduurde ik er nóg een keer op door, met een restje pompoen. Zo werd het niet alleen soep-voor-nu, maar ook soep-voor-morgen, in een totaal nieuwe jasje.

Kortom: zin in een dikke, romige kom troost? Dan is dit je recept.

Voor 4 personen (of 2 personen op 2 dagen)

• 1 grote ui of een paar sjalotten, gesnipperd

• 3 of 4 teentjes knoflook, fijngehakt

• 600 gram voorgekookte krieltjes

• 400 gram bloemkoolroosjes

• 750 ml kippenbouillon (of groentebouillon)

• Een scheut plantaardige room (of gewone room)

• Olijfolie om in te bakken

• Zout en flink wat zwarte peper

Optioneel maar zeer aan te raden:

• Restjes harde kaas zoals Comté, Pecorino of Parmezaan (geraspt)

• Verse bieslook, fijngehakt

• Geroosterde noten of pitten, zoals pijnboompitten of zonnebloempitten

Zo maak je het:

1. Verhit olijfolie in een grote soeppan. Fruit de ui en knoflook op laag vuur tot zacht en glazig.

2. Voeg de krieltjes en bloemkoolroosjes toe, bak kort mee.

3. Giet de bouillon erbij en breng aan de kook. Laat 10-15 minuten zachtjes pruttelen tot alles goed gaar is.

4. Pureer de soep glad met een staafmixer (ik heb al jaren deze van KitchenAid en die is echt top). Voeg een scheutje room toe en breng op smaak met zout en veel zwarte peper.

5. Schep de soep in kommen (waar je hopelijk van tevoren al de geraspte kaas in hebt gedaan). Zo ontstaat er een soort kaasfondue meets soep, met heerlijke kazige slierten.

6. Garneer met bieslook en geroosterde pitten voor extra crunch.

Variant voor dag 2:

De dag erna had ik dus nog een halve pan van die soep over. En hoewel ik helemaal geen moeite heb met twee dagen hetzelfde eten, kreeg ik ineens zin om er een twist aan te geven. Iets nieuws maken van wat er al is, geeft me altijd zo’n voldaan gevoel.

Ik had toevallig nog wat pompoen liggen. Dus hup, die in stukjes geroosterd in de airfryer. Daarna gepureerd en door de rest van de soep geroerd. Hallo romigste pompoensoep ooit!

De kaas was op, dus ging ik voor een andere afwerking. Een fikse klont roomboter in een pan laten bruisen tot het nét begint te ruiken naar nootjes (gebruinde boter dus, of beurre noisette zo u wil) en dat eroverheen lepelen. Afmaken met verse bieslook en wat zoutvlokken.

Bam. Nieuwe soep. Nieuwe dag. Nog steeds comfort in een kom.

Eettip: de beste bezorgsushi van Amsterdam

Je kunt me serieus bijna wakker maken voor goede sushi. Maar net als bij wijn geldt (helaas): hoe beter je het leert kennen, hoe minder je nog tevreden bent met middelmaat. In een ver verleden was ik nog dolblij met een doosje van de Albert Heijn of een random goedkope afhaaltent. Maar die tijd is voorbij. Nu denk ik: zonde van de smaak, zonde van de mooie vis, zonde van het geld.

Dus bestel ik het minder vaak, maar dan wél goed. De meeste bezorgtenten in Amsterdam vallen af, want de kwaliteit is vaak gewoon meh. Er zijn twee uitzonderingen: Sushi Fanatics en Dragon I. De eerste ontdekking is van mezelf, de tweede tip kreeg ik van mijn vriendin – waarvoor dank, want ze zijn allebei top. Niet goedkoop, wel verrukkelijk. En dat is me, in dit geval, méér dan waard.

Bij Dragon I ga ik meestal voor het Sushi and Sashimi Plateau (een box met vanalles), of de Sashimi box als ik minder trek heb. Maar sowieso áltijd de nigiri met rauwe coquille – die is hemels! Bonuspunten: ze bezorgen in een prachtige box, die bijna lijkt op een uit de kluiten gewassen bonbondoos. Ze bezorgen via UberEats en Thuisbezorgd, maar direct bestellen kan ook via hun eigen site.

Dragon I

Sushi Fanatics

Leestip: de nieuwsbrief van Aafke Romeijn

Aafke Romeijn schreef in haar Substack over het gevoel nergens écht bij te horen — en dat raakte me. Ze verwoordt het zó goed. Kwetsbaar, open, zonder drama, maar wel met een soort stille pijn die ik meteen herkende.

Ik moest gelijk denken aan vroeger. Aan de basisschool. Aan de groepjes op het schoolplein waar je óf wel, óf níét bij hoorde. Aan het “mag ik heel misschien met jullie meespelen?”-moment (waarbij mijn hart al een beetje brak nog vóór het antwoord kwam).

Ik was zeker niet het populaire kind, eerder een buitenbeentje. Ik hield niet van buiten spelen, ik zat liever binnen te schrijven. En hoewel ik heus vriendinnen had, voelde het nooit als zo’n hechte, vanzelfsprekende club. Zo’n groep waar je altijd bij hoorde, die langs je huis fietst om je te komen halen om samen te hangen.

Nu ik volwassen ben, is dat niet echt veranderd. Ik heb geen grote vriendengroep waarmee we elk jaar met z’n allen op vakantie gaan, of allemaal bij elkaar aan tafel zitten tijdens kerst. In plaats daarvan heb ik een heleboel ‘losse’ vriendschappen. Stevige 1-op-1 banden. Met mensen bij wie ik helemaal mezelf kan zijn, die ik soms vaak zie, soms maanden niet, maar waarbij het altijd goed voelt.

En dat is helemaal oké. Dit past bij mij. Maar bij het lezen van dit stuk voelde ik toch even die oude pijn — dat je toch stiekem verlangt naar ergens vanzelfsprekend bij horen. Aafke’s woorden trokken dat even zachtjes los. Misschien herken jij het ook. En zo niet: lees het dan alsnog. Omdat het je even laat binnenkijken in iets wat voor veel mensen (stiekem) speelt.

Leeftip: altijd op tijd komen (maar vooral: met veel minder stress)

Ik ben zelden te laat. Niet omdat ik zo’n perfect mens ben, maar omdat ik het gewoon écht niet fijn vind. Te laat komen geeft me stress. En andersom: als iemand anders veel te laat is, dan voelt dat soms als een soort desinteresse. Alsof je tijd niet telt.

Dat zit diep bij mij. Misschien omdat ik al op m’n twaalfde werkte en dat super-serieus nam. Misschien doordat ik al járen werk met strakke deadlines. Of omdat ik het nou eenmaal fijn vind om ergens rustig aan te komen en niet buiten adem met m’n jas nog half aan binnen te rennen.

Maar: dat ben ik. Ik weet ook: op tijd komen is niet voor iedereen even makkelijk. Zeker als je kinderen hebt, een druk huishouden runt, een aandachtstekortstoornis hebt of gewoon niet zo’n gevoel voor tijdsdruk hebt. Dus dit is geen preek. Gewoon een tip. Want ik merkte: sinds ik deze truc toepas, ben ik véél relaxter.

Mijn vuistregel: ik reken altijd 10 tot 15 minuten extra tijd in. Naar élke afspraak. En als ik moet reizen met iets onvoorspelbaars (zoals het OV, maar eigenlijk ook met de fiets, aangezien tegenwoordig in Amsterdam standaard de helft van de fietspaden opgebroken zijn), dan maak ik daar zelfs 20 of 25 minuten van.

Praktijkvoorbeeld.

Ik heb om 19.00 een diner in de stad. Mijn Google Maps zegt: “reistijd: 16 minuten met de fiets.” In mijn hoofd ‘boek’ ik dat al als 20 minuten, want je fietst nooit zo snel.

Veel mensen denken dan: “ik ga om 18.40 weg – dik op tijd”. Maar toch ben je dan door onvoorziene omstandigheden vaak nog te laat, en als je al op tijd komt, kom je vaak bezweet en gestrest aan (ik althans).

Dus, wat doe ik? Ik zet een wekker om 18.20 met de titel “jas aan en gaan”. Zo weet ik dat ik sowieso wat speling heb: om m’n tas te pakken, fietssleutel te zoeken, rustig naar buiten te lopen. Mocht de brug onderweg open staan of ik kom spontaan een bekende tegen, dan heb ik daar tijd voor.

Maar waarschijnlijk ben ik veel te vroeg. En dat is dus heerlijk! Dit voelt als ‘bonusrust’. Even een artikel op m’n telefoon lezen op een bankje. Een podcast luisteren. Een gezellige voicememo inspreken naar mijn vader. Of gewoon even staan, om me heen kijken en niks doen — een onverwachte pauze in de dag. Love it.

Zo voelt op tijd komen dus niet als ‘moeten’, maar juist als iets voor jezelf. Een kleine daad van rust en selfcare. Ja, het vereist even wat planning. En je zult je afspraken dus minder dicht op elkaar kunnen plannen (en dat zal heus niet altijd kunnen). Maar probeer het eens. Echt. Je gaat het fijner vinden dan je denkt.

Kijktip: de beste YouTube-edit die ik in tijden zag

Grafisch designer Devin Mathews werkte voor merken als Apple, Nike en Google, maar besloot een keer wat anders te willen doen. Hij gaf een kleine broodjeszaak in zijn woonplaats in de Amerikaanse staat Utah een complete (gratis) rebranding. Gewoon, omdat hij weer iets wilde maken waar zijn creatieve hart sneller van ging kloppen. En niet om er de zoveelste hippe tent van te maken, maar om het verleden te eren in een nieuwerwets jasje.

Ik kreeg het helemaal warm van deze video. Ja, het design wat Mathews voor het restaurant maakt is tof (ik vond alleen de hoeveelheid geïllustreerde avocado’s jammer) – maar vooral de manier waarop hij het proces allemaal in beeld brengt, maakte me onwijs blij. De storytelling, de opbouw, de edit… echt nice.

Ik hoop dat deze video viral gaat, want dat verdient -ie. Kijk deze video als je van goed gemaakte dingen houdt:

Shoptip: voorraaddozen met etiketten (ja, ik raak opgewonden over dozen)

Ik hou van georganiseerde keukenkasten. Als ik mijn voorraadkast open en alle granen, noten, pasta’s en bloem netjes geëtiketteerd in doorzichtige bakken zie staan, voel ik me oprecht gelukkig. Yeah, call me shallow.

Dit zijn mijn favo dozen. Ze zijn stevig, stapelbaar, mogen in de vaatwasser en hebben zo’n kliksysteem dat écht goed afsluit. En die herbruikbare etiketten met krijtbordstift maken het helemaal af. En het beste: ze zijn echt betaalbaar! Ik heb er inmiddels een hele set van en heb al veel vrienden met dit virusje aangestoken.

Hier koop je ze:

👉 Set van 25 stuks mét etiketten, speciale stiften en een set maatlepels
👉 Set van 6 stuks mét etiketten en stift

Dat was ‘m weer! Volgende week ben ik er gewoon gezellig weer, met zes nieuwe tips.

Liefs,
Monique